Σλοβενία

Κράτος της Κεντρικής Ευρώπης. Συνορεύει στα Β με την Αυστρία, στα ΒΑ με την Ουγγαρία, στα Δ με την Ιταλία, και στα Ν - ΝΔ με την Κροατία.Η Σλοβενία είναι μια χώρα λίγο μικρότερη σε έκταση από την Πελοπόννησο. Βρίσκεται στο βόρειο άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου και είναι συγχρόνως αλπική και μεσογειακή, με τα γεωγραφικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά και των τριών περιοχών. Η Σλοβενία μέχρι το 1991 ήταν μια από τις δημοκρατίες της Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, με το όνομα Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σλοβενίας. Το ανεξάρτητο κράτος της Σλοβενίας ιδρύθηκε το 1991 ύστερα από μονομερή απόφαση του Κοινοβουλίου της. Η κεντρική κυβέρνηση αντέδρασε δυναμικά, υπήρξαν συγκρούσεις αλλά ευτυχώς για μικρό χρονικό διάστημα. Οι στρατιωτικές δυνάμεις της κεντρικής κυβέρνησης απεχώρησαν και ύστερα από λίγους μήνες η Σλοβενία αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος. Η χώρα διαιρείται διοικητικά σε 58 κοινότητες Η γλώσσα που χρησιμοποιείται από το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού είναι η σλοβενική η οποία είναι και η επίσημη γλώσσα του κράτους. Χρησιμοποιείται όμως και η κροατική, η σερβική και η ουγγρική. Το 88% του πληθυσμού αποτελούν Σλοβένοι, το 3% Κροάτες, το 2% Σέρβοι και το υπόλοιπο άλλες εθνότητες.Η ανεξαρτησία της χώρας επικυρώθηκε με δημοψήφισμα το 1990. Το Σύνταγμα της χώρας ισχύει από το 1991. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, τη νομοθετική εξουσία ασκεί η Εθνοσυνέλευση (Drzavni Zbor) που αποτελείται από 90 βουλευτές οι οποίοι εκλέγονται για 4 χρόνια. Η ιταλική και ουγγρική μειονότητα εκλέγουν από ένα βουλευτή. Το Εθνικό Συμβούλιο αποτελείται από 40 μέλη. Τα 22 μέλη του εκλέγονται απευθείας από τις επαρχίες ενώ τα άλλα 18 εκλέγονται από διάφορους επαγγελματικούς χώρους όπως: επιχειρηματιών, εργαζομένων, αγροτών, μικρομεσαίων, ελεύθερων επαγγελματιών κ.ά. Το Εθνικό Συμβούλιο μπορεί να προτείνει νομοσχέδια στη βουλή, να ζητήσειτη διεξαγωγή δημοψηφίσματος κ.λπ. 0 Πρόεδρος της χώρας εκλέγεται με καθολική, μυστική ψηφοφορία για 5 χρόνια.Η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Υπάρχουν 44 τοπικά δικαστήρια πρώτου βαθμού για μικροαδικήματα. Σε επίπεδο επαρχιών υπάρχουν 11 δικαστήρια που δικάζουν ως πρωτοβάθμια σοβαρότερες υποθέσες. Υπάρχουν 4 επαρχιακά δικαστήρια που λειτουργούν ως δευτεροβάθμια. Το Ανώτατο Δικαστήριο δικάζει σε τρίτο και τελικό βαθμό. Υπάρχει επίσης Συνταγματικό Δικαστήριο που αποτελείται από 9 δικαστές οι οποίοι εκλέγονται για 9 χρόνια. Το 96% του πληθυσμού είναι ρωμαιοκαθολικοί. Επικεφαλής της ιεραρχίας είναι ο αρχιεπίσκοπος της Λιουμπλιάνα. Υπάρχουν επίσης δύο επισκοπές. Το υπόλοιπο των κατοίκων είναι προτεστάντες.Η παιδεία παρέχεται δωρεάν και είναι υποχρεωτική από 7-15 ετών. Σε περιοχές όπου υπάρχουν γλωσσικές μειονότητες η διδασκαλία γίνεται και στις δύο γλώσσες. Η μέση παιδεία χωρίζεται σε δύο κλάδους, την επαγγελματική που διαρκεί 2-3 χρόνια και τη γενική που διαρκεί 4-5 χρόνια. Υπάρχουν δύο Πανεπιστήμια και πολλά άλλα ανώτατα ιδρύματα.Η θητεία στο στρατό είναι υποχρεωτική και διαρκεί 7 μήνες. 0 συνολικός αριθμός των στρατιωτών είναι 8.100.Η Σλοβενία είναι μια από τις πιο πράσινες χώρες του κόσμου. Το έδαφός της, ως επί το πλείστον ορεινό και λοφώδες, καλύπτεται σχεδόν στο 50% από δάση, τμήματα των οποίων είναι ακόμη παρθένα. Το 90% των εδαφών βρίσκονται σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 300 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Η μόνη περιοχή με σημαντικά μικρότερο υψόμετρο είναι κοντά στα παράλια. Η καλλιεργημένη γη και τα βοσκοτόπια καταλαμβάνουν το 43% των συνολικών εδαφών. Οι φυσικοί και ανθρώπινοι παράγοντες που συνέβαλαν στην εξατομίκευση και κατάτμηση των διαφόρων διοικητικών περιοχών της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι εμφανέστεροι στην περίπτωση της Σλοβενίας. Η εκτεταμένη ορεινότητα του εδάφους και η λόγω αυτής δυσχέρεια στις μετακινήσεις, εξηγεί από ανθρωπολογική άποψη τη σταθερή ύπαρξη διοικητικής αυτονομίας σε μια τόσο μικρή εδαφική περιοχή, η οποία όμως κατοικείται από λαό με κοινή γλώσσα και θρησκεία. Τοπολογικά, η χώρα δεν ανήκει στη Βαλκανική Χερσόνησο, εφόσον βρίσκεται ανάμεσα στις τελευταίες ανατολικές παραφυάδες του αλπικού συστήματος και στο προαλπικό καρστικό σύστημα. Οι βασικές γεωγραφικές της ενότητες είναι οι Άλπεις, οι προαλπικοί λόφοι νότια των Άλπεων, οι καρστικές περιοχές, οι ακτές, τα πεδινά τμήματα όλων αυτών των περιοχών και η Παννονική πεδιάδα. Οι Άλπεις περνούν στη Σλοβενία από την Ιταλία και την Αυστρία και καταλαμβάνουν ό λη τη βόρεια πλευρά της. Η υψηλότερη κορυφή βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας, στο όρος Τρίγκλαβ των Ιουλιανών Άλπεων, που έχει υψόμετρο 2.864 μέτρα. Το γραφικό αυτό βουνό είναι το εθνικό σύμβολο της Σλοβενίας και μαζί με μια μεγάλη περιοχή γύρω του έχει ανακηρυχθεί εθνικός δρυμός από το 1981. Το σύμπλεγμα των Άλπεων περιλαμβάνει επίσης τις χαμηλότερες οροσειρές Καμνίκ-Σαβίνια Άλπεις, την οροσειρά Καραβάνκε και τον ορεινό όγκο Ποχόριε, στα βόρεια και βορειοανατολικά. Ανάμεσα στα βουνά υπάρχουν βαθιές εύφορες κοιλάδες και πολλοί ποταμοί. Σε όλο το μήκος της νότιας πλευράς των Άλπεων υψώνονται οι προαλπικοί λόφοι Ίντρια, Τσέρκνο, Σκόφια Λοκ και Ποσάβιε, επίσης με βαθιές εύφορες κοιλάδες, ποταμούς και μερικά δάση. Εντυπωσιακές είναι οι καλλιέργειες και οι ανθρώπινοι οικισμοί που βρίσκονται στις απότομες πλαγιές των λόφων αυτών. Το πέρασμα από την αλπική ζώνη στη μεσογειακή γίνεται αισθητό από τους πρόποδες των ορεινών όγκων. Οι διαφορές στο κλίμα και στη βλάστηση είναι φανερές όχι μόνο στη στενή λωρίδα της παραλίας, αλλά και αρκετά χιλιόμετρα μέσα στην ενδοχώρα. Η σλοβενική ακτή στην Αδριατική έχει μήκος μόνο 47 χιλιόμετρα και αποτελεί τμήμα του Κόλπου της Τεργέστης. Μέρος της βόρειας ακτής σχηματίζεται από απόκρημνους βράχους, ενώ στη νότια πλευρά της υπάρχει το λιμάνι του Κόπερ και οι αμμώδεις παραλίες που συγκεντρώνουν τον τουρισμό. Άλλες παράλιες ιστορικές πόλεις με γοτθική αρχιτεκτονική είναι το Πιράν και η Ίζολα. Στο Δέλτα του ποταμού Ντραγκόνια λειτουργούσαν παλιότερα εκτεταμένες αλυκές, που σήμερα έχουν εγκαταλειφθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους και έχουν περιοριστεί σε ένα μικρό τμή-ματης ακτής, επιτρέποντας έτσι να δημιουργηθεί ένας βιότοπος εξαιρετικής ομορφιάς. Νοτιότερα των προαλπικών λόφων, ανάμεσα στη Λιουμπλιάνα και στα ιταλικά σύνορα, απλώνεται το οροπέδιο του Καρστ (στα Σλοβενικά Κρας), με γυμνούς γκρίζους πετρώδεις λόφους και απότομους γκρεμούς, που η γεωλογία εντάσσει στο «Δειναρικό καρστικό σύστημα». Τα καρστικά εδάφη αποτελούνται από ευδιάλυτα στο νερό πετρώματα - όπως ασβεστόλιθο, γύψο, δολομίτες κ.ά. - και οφείλουν τη μορφή τους σε αυτή ακριβώς τη χημική διεργασία της διάλυσης τους. Πριν από Εκατομμύρια χρόνια, το τμήμα αυτό της Ευρώπης ήταν ακόμη καλυμμένο από θάλασσα, η οποία δημιούργησε πλούσια ασβεστολιθικά αποθέματα. Όταν η θάλασσα αποξηράνθηκε, εμφανίστηκαν κρατήρες και ρωγμές που διευρύνθηκαν, σχηματίζοντας μεγάλους βραχώδεις όγκους. Επειδή τα νερά απορροφώνται μέσα από τις ρωγμές και τους πόρους των ασβεστολιθικών πετρωμάτων, οι περιοχές του καρστικού συστήματος δεν έχουν πολλά επιφανειακά ρεύματα. Αντίθετα, στο υπέδαφος δημιουργούνται φαράγγια, στοές και σπηλιές, από όπου περνούν ή συγκεντρώνονται τα νερά των υπόγειων ποταμών και λιμνών. Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος «καρστ» ήταν το 19o αιώνα, για το ομώνυμο οροπέδιο της Σλοβενίας, όπου το καρστικό φαινόμενο απαντάται σε εκτεταμένη και χαρακτηριστική μορφή. Στην περιοχή του Καρστ έχουν εντοπιστεί 6.000 σπηλιές, τρεις από τις οποίες έχουν βάθος μεγαλύτερο από 1.000 μέτρα. Η παλιότερη «τουριστική» σπηλιά είναι η Βιλένιτσα, για την οποία οι περιηγητές πλήρωναν εισιτήριο εισόδου ήδη από το 17o αιώνα. Χαρακτηριστικές καρστικές σπηλιές με σταλαγμίτες και σταλακτίτες υπάρχουν στην Ποστόινα και στην περιοχή Σκότζιαν. Στους προϊστορικούς χρόνους οι σπηλιές χρησιμοποιούνταν ως τόπος λατρείας και στο Μεσαίωνα ως μυστικό καταφύγιο των διωκομένων. Το 1986, οι σπηλιές Σκότζιαν μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο ανακηρύχθηκαν από την Ουνέσκο μνημεία φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Τα πεδινά τμήματα των διαφόρων περιοχών της χώρας καταλαμβάνουν το ένα πέμπτο της συνολικής της έκτασης. Η μεγαλύτερη πεδινή έκταση είναι το τμήμα της Παννονικής πεδιάδας που περιλαμβάνεται στα ανατολικά και βορειοανατολικά σλοβενικά εδάφη. Επίπεδη σε γενικές γραμμές η πεδιάδα, καλλιεργείται εντατικά κατά μήκος της κοιλάδας του Μούρα ώς τις πλαγιές των λόφων Σλοβένσκε Γκόριτζε, που είναι γεμάτες με αμπελώνες. Στα ανατολικά η πεδιάδα διακόπτεται από υψώματα και έπειτα γίνεται πάλι επίπεδη και εκτεταμένη μέχρι το ανατολικό άκρο της Πρεκμούριε. Καλλιεργούνται κυρίως δημητριακά, πατάτες και ζαχαρότευτλα, αλλά ανεπτυγμένη είναι και η κτηνοτροφία στους λειμώνες και τα αλπικά οροπέδια. Η γη όμως προσφέρει και άλλους πλουτοπαραγωγικούς πόρους: υπάρχουν κοιτάσματα σιδήρου και άφθονα αποθέματα λιγνίτη, μολύβδου και υδραργύρου. Το κλίμα της Σλοβενίας ποικίλλει εξαιτίας της μορφολογίας του εδάφους. Στο βόρειο και βορειοδυτικό τμήμα είναι αλπικό, αλλά επηρεάζεται από την Αδριατική και έχει υψηλές βροχοπτώσεις. Οι θερμοκρασίες στις πεδιάδες είναι μέτριες το καλοκαίρι και πολύ χαμηλές το χειμώνα. Στα παραλιακά, σε ένα μεγάλο μέρος της Πριμόρσκα και μέχρι την Κοιλάδα του Σότσα, το κλίμα είναι μεσογειακό, με ζεστό και ηλιόλουστο καιρό τον περισσότερο χρόνο, και ήπιους χειμώνες. 0 άνεμος «μπόρα», ένας βορειοδυτικός άνεμος που φυσά από την Αδριατική, είναι ψυχρός και ξηρός και ορισμένες φορές γίνεται ενοχλητικά δυνατός. Το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Σλοβενίας έχει ηπειρωτικό κλίμα με θερμά καλοκαίρια –εξαιρετικά θερμά τα τελευταία χρόνια– και ψυχρούς χειμώνες. Οι μεγαλύτερες βροχοπτώσεις σημειώνονται την άνοιξη, το Μάιο και τον Ιούνιο και το φθινόπωρο, μεταξύ Οκτωβρίου- Νοεμβρίου, με μέση ετήσια βροχόπτωση τα 1.600 χιλιοστόμετρα. Η ετήσια ηλιοφάνεια κυμαίνεται από 1.850 έως 2.350 ώρες σε όλη τη χώρα και φτάνει τις 1.900 ώρες περίπου στη Λιουμπλιάνα.Οι ποταμοί Σάβος και Δράβος αποστραγγίζουν το μεγαλύτερο μέρος των νερών του σλοβένικου εδάφους, τα οποία στη συνέχεια χύνονται στον Εύξεινο Πόντο διαμέσου του Δούναβη. Ο Σάβος πηγάζει από τις ανατολικές πλαγιές του όρους Τρίγκλαβ, κοντά στη λίμνη Μποχίν και την Κράνσκα Γκόρα, δέχεται τα νερά πολλών παραποτάμων και ενώνεται με τον Δούναβη κοντά στη Λιουμπλιάνα. 0 Δράβος έχει τις πηγές του στην Αυστρία. 0 δυτικός Σότσα, nou συγκεντρώνει τα νερά από τα γύρω ψηλά βουνά, περνά στη συνέχεια μέσα από χαράδρες που φτάνουν τα 70 μέτρα βάθος και αρκετά μέτρα πλάτος. Οι πα-ραπόταμοίτου σχηματίζουν καταρράκτες με ψηλότερο τον Μπόκα. Άλλοι σημαντικοί ποταμοί είναι ο Μούρα στα βορειοανατολικά, ο Κρκα στα νοτιοανατολικά, και ο Κόλπα, που αποτελείτο φυσικό νότιο-ανατολικό σύνορο με την Κροατία. Υπάρχουν μερικοί ακόμη «διακοπτόμενοι» ποταμοί, που εξαφανίζονται μέσα στα καρστικά σπήλαια και επανεμφανίζονται αλλού, με διαφορετικό όνομα. Οι μεγαλύτερες λίμνες είναι η Μποχίν και η Τσερκνίτσα, nou αποστραγγίζεται ορισμένους μήνες το χρόνο. Κοντά στη Λιουμπλιάνα, ο ποταμός Λιουμπλιάνκα εμφανίζεται και εξαφανίζεται πέντε φορές κάτω από την επιφάνεια της καρστικής γης. 0 ρους του συνεχίζεται μέσα από την υπόγεια κοίτη του και σε κάποιο σημείο της διαδρομής τροφοδοτεί τη λίμνη Τσερκνίτσα. Τα νερά της λίμνης εισδύουν στα αποκαρστωμένα πετρώματα του βυθού και εξαφανίζονται τους μισούς μήνες του χρόνου. Τους άλλους μισούς μπορεί κανείς να ψαρέψει και, όταν η λίμνη παγώνει, να κινηθεί με παγοπέδιλα στην επιφάνεια της. Όταν λιώνουν τα χιόνια και εξαφανίζονται τα νερά, η λίμνη αποξηραίνεται και οι χωρικοί μαζεύουν σανό από τα χόρτα που προλαβαίνουν να βλαστήσουν στο βυθό της Τσερκνίτσα.Η χώρα διαιρείται διοικητικά σε 58 κοινότητες, αλλά οι ιστορικές και πολιτιστικές της ιδιαιτερότητες αποδίδονται καλύτερα με την παραδοσιακή διαίρεση σε οκτώ περιφέρειες και την πρωτεύουσα Λιουμπλιάνα. Οι οκτώ περιφέρειες είναι: Γκορένισκα, Πριμόρσκα, Νοτράνισκα, Ντολένισκα, Μπέλα Κράινα, Σταγέρσκα, Πρεκμούριε και Κορόσκα. Η Λιουμπλιάνα βρίσκεται στο κέντρο περίπου της χώρας. Μαζί με την ευρύτερη περιοχή της περικλείεται στα ανατολικά και δυτικά από δύο λοφοσειρές και στα νότια από μη καλλιεργήσιμα βαλτώδη εδάφη, τα Λιουμπλιάνσκο Μπάριε. Στα όρια της Γκορένισκα, στα βορειοδυτικά, που είναι η πλέον ορεινή περιφέρεια, εντάσσεται το ψηλότερο βουνό της Σλοβενίας, το Τρίγκλαβ. Το διοικητικό της κέντρο είναι το Κράνι. Η Πριμόρσκα είναι η περιφέρεια με τη μεγαλύτερη ποικιλία στη μορφολογία του εδάφους, με λόφους, κοιλάδες, καρστικά φαινόμενα και μια μικρή λωρίδα παραλίας στο βορειοδυτικό μέρος της χερσονήσου της Ίστριας. Σχηματίζει το δυτικό σύνορο της χώρας, έχει δύο «πρωτεύουσες» –τη Νόβα Γκόριτσα και την Κόπερ– και αποτελεί τον κύριο τόπο διαμονής της ιταλικής μειονότητας. Η Νοτράνισκα, στα νότια και νοτιοδυτικά της Λιουμπλιάνα, είναι η πιο παρθένα περιοχή της χώρας με δάση και καρστικά εδάφη. Οι μεγαλύτερες πόλεις της είναι η Ποστόινα και η Τσερκνίτσα. Η περιφέρεια Ντολένισκα βρίσκεται στα δυτικά του ποταμού Σάβου και περιλαμβάνει τις λοφώδεις περιοχές Κότσεβιε και Πόσαβιε και την κοιλάδα του Κρκα. Η κύρια πόλη της είναι η Νόβο Μέστο. Νότια της Ντολένισκα βρίσκεται η περιφέρεια της Μπέλα Κράινα, nou αποτελείται από διαδοχικές λοφοσειρές, με άλση σημύδων και πλούσια λαϊκή παράδοση. Τα αστικά της κέντρα είναι η Μετλίκα και το Τσρνομέλι. Η μεγαλύτερη περιφέρεια είναι η Σταγέρσκα, στα ανατολικά. Περιλαμβάνει οροσειρές, ποτάμια, πεδιάδες, αμπελώνες καιτις ιστορικές πόλεις Μάριμπορ και Τσέλιε, αντίστοιχα δεύτερη και τρίτη σε πληθυσμό πόλεις της Σλοβενίας. Η μικρή περιφέρεια Κορόσκα, στα βόρεια της Σταγέρσκα, με κύριες πόλεις το Σλοβένι, Γκράντετς και το Ντράβογραντ, είναι ό,τι έχει απομείνει από τη μεγάλη ιστορική επαρχία της Καρινθίας. Η Πρεκμούριε, είναι η περιφέρεια «πέρα από τον ποταμό Μούριε», όπως δηλώνει το όνομά της, με κύριο αστικό κέντρο τη Μούρσκα Σομπότα. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο της χώρας και αποτελείται από μια επίπεδη πεδιάδα με λίγους λόφους στα βόρεια. Εδώ ζει η πολυάριθμη ουγγρική μειονότητα της Σλοβενίας. Οι κάτοικοι της περιοχής ονομάζονται και Βένδαι και πρέπει να ήρθαν στην περιοχή αυτή τον 7o αιώνα υπό την πίεση της προέλασης των Τούρκων. Πρόκειται για Σλάβους οι οποίοι κατέλαβαν την Κορνιολία, τμήμα της Καρινθίας, τη Στυρία και μέρος της Ίστριας. Οι Σλοβένοι πρέπει να είχαν εποικήσει και περιοχές πέραν της Σλοβενίας (Αυστρία, Ουγγαρία). Στην περιοχή κατοίκησαν αργότερα Ούγγροι και Γερμανοί. 0 μισός πληθυσμός ζει στις μεγάλες πόλεις. Μέχρι το 1992 υπήρχε μια ετήσια αύξηση του πληθυσμού που ξεκινούσε από 0,3% και έφτανε το 3%. Το 1993 για πρώτη φορά υπήρξε μείωση της τάξεως του 0,1%.Η θέση της χώρας, το υψηλό επίπεδο επαγγελματικής κατάρτισης των πολιτών της και το πολύ καλό επικοινωνιακό σύστημα που διαθέτει είναι στοιχεία που συνηγορούν στην ανάπτυξη της οικονομίας της η οποία μπορεί να είναι ανταγωνιστική άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Το Α.Ε.Π. φτάνει τα 36 δις δολ. (2002). 0 τουρισμός, η μεταποιητική βιομηχανία, η ηλεκτρονική και άλλοι τομείς αναπτύσσονται συνεχώς. Η ηλεκτρική ενέργεια καλύπτεται από υδροηλεκτρικούς σταθμούς και έναν πυρηνικό σταθμό (κάπου το 28% της συνολικής ενέργειας) ο οποίος αξιοποιείται και από την Κροατία. Τα πρώτα χρόνια μετά την ανεξαρτησία ο πληθωρισμός είχε ξεπεράσε το 200% για να μειωθεί όμως το 1994 στο 19,8%. Τώρα φτάνει στα 7, 4% (2002) Η ανεργία είναι κάπου 11% (2002).Η αγροτική παραγωγή (γεωργική, κτηνοτροφική, αλιεία και δάση) απασχολεί περίπου το 11% του ενεργού πληθυσμού. Τα βασικά προϊόντα της γεωργικής παραγωγής είναι δημητριακά, πατάτες, ζαχαρότευτλα, φρούτα, σταφύλια. Η κτηνοτροφία της διαθέτει κάπου 238.000 αγελάδες, 500.000 χοίρους και 11 εκ. κοτόπουλα. Το 50% της χώρας καλύπτεται με δάση και η ξυλεία είναι ένα από τα σημαντικά προϊόντα της αγροτικής παραγωγής. Το 1993 έφτασε το 1 εκ. κυβ. μέτρα. Η αλιεία είναι επίσης σημαντική (3 εκ. τόνοι το 1993).Μετά την κατάρρευση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, σχηματίστηκε το βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων το Δεκέμβριο του 1918. Το 1929, το όνομα της χώρας έγινε Γιουγκοσλαβία. Κατά τη διάρκεια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία προσάρτησε ορισμένα γιουγκοσλαβικά εδάφη, ενώ η Ιταλία προσάρτησε την Ίστρια και το έδαφος γύρω από τη Λιουμπλιάνα. Για το ζήτημα της Ίστριας υπήρξε μακρόχρονη διένεξη με την Ιταλία και το 1954 η Ιταλία πήρε την πόλη της Τεργέστης, ενώ η Γιουγκοσλαβία το υπόλοιπο του εδάφους της, εξασφαλίζοντας έτσι πρόσβαση στη θάλασσα για τη Σλοβενία. (Για τη συνολική ιστορία της Γιουγκοσλαβίας βλ. λ.). Το Σλοβενικό Απελευθερωτικό Μέτωπο σχηματίστηκε το 1941 και ενώθηκε με το στρατό των ανταρτών του Τίτο, ο οποίος πολεμούσε εναντίον της ξένης κατοχής. Μετά την ανακήρυξη της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας, μετά τον πόλεμο, η Σλοβενία έγινε η πιο ευημερούσα από τις δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, διατηρώντας όμως πάντοτε το φόβο της ηγεμονίας των Σέρβων σε ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία. Το Σεπτέμβριο του 1989 η Εθνοσυνέλευση της Σλοβενίας ψήφισε ριζικές αλλαγές στο Σύνταγμα, επιβεβαιώνοντας το δικαίωμα της Σλοβενίας να αποσχισθεί από την Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία. Ανάμεσα στις αλλαγές που υιοθετήθηκαν, ήταν η ελεύθερη λειτουργία πολλών κομμάτων και η διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών. Οι ομοσπονδιακές αρχές προειδοποίησαν τη Σλοβενία ότι οι αλλαγές αντιβαίνουν προς το ομοσπονδιακό σύνταγμα και ο ηγέτης της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς προσπάθησε να οργανώσει εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίοντης σλοβένικης ηγεσίας. Οι διαδηλώσεις απαγορεύθηκαν και η αντίδραση του Βελιγραδίου ήταν να διακόψουν όλες οι σερβικές επιχειρήσεις τις σχέσεις τους με τη Σλοβενία, η οποία ως απάντηση έκλεισε τα σύνορά της με τη Σερβία. Τον Ιανουάριο του 1990 η σλοβενική αντιπροσωπεία αποχώρησε από το 14o συνέδριο της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας, αφού προηγουμένως απορρίφθηκαν οι προτάσεις της για αλλαγές στο ομοσπονδιακό κόμμα, ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερη αυτονομία οι αντίστοιχες Ενώσεις Κομμουνιστών της κάθε δημοκρατίας. Το συνέδριο διέκοψε τις εργασίες του μέσα σε μεγάλη αναταραχή και τον επόμενο μήνα η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει την απαραίτητη απαρτία για να ορίσει ημερομηνία επανάληψης του συνεδρίου. Η Ένωση Κομμουνιστών Σλοβενίας διέκοψε τους δεσμούς της με το ομοσπονδιακό κόμμα, δηλαδή την Ένωση Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας και μετονομάστηκε σε Κόμμα της Δημοκρατικής Μεταρρύθμισης. Ταυτόχρονα, ο εκπρόσωπος της Σλοβενίας στο προεδρείο της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας παραμερίστηκε πριν λήξει η θητεία του και αντικαταστάθηκε από Σέρβο. Το Μάρτιο του 1990, έξι από τα κόμματα της αντιπολίτευσης σχημάτισαν συνασπισμό που ονομάστηκε Δημοκρατική Αντιπολίτευση, γνωστός ως «Demos». Στις πολυκομματικές εκλογές του Απριλίου 1990, ο συνασπισμός αυτός κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών και σχημάτισε κυβέρνηση με επικεφαλής τον Λόιζε Πέτερλε, ηγέτη των Σλοβένων Χριστιανοδημοκρατών. Ωστόσο, ο ηγέτηςτο Κόμματος Δημοκρατικής Μεταρρύθμισης Μίλαν Κούτσαν εξελέγη πρόεδρος και το κόμμα του παρέμεινε το μεγαλύτερο στη Βουλή. Τον Ιούλιο του 1990 η Βουλή της Σλοβενίας ανακήρυξε την κυριαρχία της Δημοκρατίας και την υπεροχή των νόμων της έναντι των ομοσπονδιακών, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο της τοπικής αμυντικής δύναμης, φέρνοντας τη Σλοβενία σε αντιπαράθεση με τον ομοσπονδιακό στρατό, ο οποίος προσπάθησε να επιβεβαιώσει την εξουσία του καταλαμβάνοντας το αρχηγείο της τοπικής δύναμης. 0 σλοβένικες προτάσεις για το μετασχηματισμό της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας απορρίφθηκαν και η Σερβία επέβαλε οικονομικές κυρώσεις στα προϊόντα της Σλοβενίας. Σε δημοψήφισμα που έγινε στη Σλοβενία, το Δεκέμβριο του 1990, το 89% των εκλογέων ενέκρινε την ανεξαρτησία της Σλο-βενίας. Η Σλοβενία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της στις 25 Ιουνίου 1991. Αμέσως, οι ομοσπονδιακές δυνάμεις, στις οποίες κυριαρχούσαν οι Σέρβοι αξιωματικοί, κινητοποιήθηκαν και τεθωρακισμένα στάλθηκαν από τη Σερβία στη Σλοβενία. Υπήρξαν σποραδικές συγκρούσεις και παρά τις προσπάθει-εςτης Ευρωπαϊκής Κοινότηταςγια κατάπαυση του πυρός, στις 2 Ιουλίου βομβαρδίστηκε η Λιουμπλιάνα. Την ίδια ημέρα η σλοβένικη κυβέρνηση συμφώνησε στην εφαρμογή της κατάπαυσης πυρός που ζήτησε η EOK και ο ομοσπονδιακός στρατός, ο οποίος δεν είχε καταφέρει να πετύχει τους στόχους του, άρχισε να αποσύρεται από τη Σλοβενία την επομένη. 0 μικρός και σύντομος αυτός πόλεμος για την ανεξαρτησία της Σλοβενίας –ο λιγότερο αιματηρός από όλους όσοι ακολούθησαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία– είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δεκαοκτώ μόνο ατόμων. Στις 8 Οκτωβρίου, αφού τερματίστηκε ένα τρίμηνο μορατόριουμ, για τη διακήρυξη ανεξαρτησίας, κάτι που είχει συμφωνηθεί μέσω της EOK, η Σλοβενία διακήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία της και απέσυρε όλους του πολίτες της από οποιαδήποτε ομοσπονδιακή υπηρεσία. Ώς τις 26 Οκτωβρίου, όλες οι μονάδες του ομοσπονδιακού στρατού είχαν αποσυρθεί από τη Σλοβενία. Η Σλοβενία αναγνωρίστηκε από όλες τις χώρες της EOK τον Ιανουάριο του 1992 και από τις Ηνωμένες Πολιτείες τον Απρίλιο, ενώ έγινε δεκτή στον OHE το Μάιο. Τον Οκτώβριο του 1991 η Σλοβενική Δημοκρατική Ένωση, ένα από τα μεγαλύτερα κόμματα του συνασπισμού «Demos», διασπάστηκε στα δύο: ένα μικρότερο τμήμα του συσπειρώθηκε γύρω από τον υπουργό εξωτερικών Ντμίτρι Ρούπελ, ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα σχημάτισε το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα, με επικεφαλής τον υπουργό Δικαιοσύνης Ράικο Πιρνάτ. Η κυβέρνηση έχασε την ψήφο εμπιστοσύνης τον Απρίλιο του 1992 και ο Πέτερλε παραιτήθηκε. Στη θέση του τοποθετήθηκε ο Γιάνεζ Ντρνόβσεκ, ηγέτης του Φιλελεύθερου Δημοκρατκού Κόμματος. Το Δεκέμβριο του 1992 έγιναν οι προεδρικές και βουλευτικές εκλογές. Μολονότι το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα κέρδισε τις περισσότερες έδρες στην Εθνοσυνέλευση, δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει την πλειοψηφία των εδρών. Στις προεδρικές εκλογές ο Μίλαν Κούτσαν εξελέγη με ποσοστό 64%. Τον Ιανουάριο του 1993, ο Ντρνόβσεκ σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού. Ωστόσο, η συνοχή της κυβέρνησης υπονομεύθηκε από τη σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα στον πρόεδρο Κούτσαν και τον ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γιάνεζ Γιάνσα, που ήταν υπουργός Άμυνας από το Μάρτιο του 1990. Στα τέλη του 1993, η Βουλή υιοθέτησε έκτακτη νομοθεσία για να αντιμετωπίσει σειρά απεργιών, ενώ το πάγωμα των μισθών προκάλεσε λαϊκή δυσαρέσκεια. 0 Γιάνσα αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση το Μάρτιο του 1994 και λίγο αργότερα το κόμμα του αποχώρησε από την κυβέρνηση. Το νέο Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα, που προέκυψε από τη συγχώνευση του παλιού με τρεις άλλες οργανώσεις, σχημάτισε τη νέα κυβέρνηση συνασπισμού, με επικεφαλής τον Ντρνόβσεκ και με τη συμμετοχή του Χριστιανοδημοκρατικού και της Συμμαχίας των Σοσιαλδημοκρατών. Στη διάρκεια του 1994 υπήρξαν αρκετές παραιτήσεις υπουργών και ανακατατάξεις στην κυβέρνηση μετά τις κατηγορίες για σκάνδαλα στα οποία είχαν αναμιχθεί. Στα τέλη του 1995, η Σλοβενία αναγνώρισε επίσημα τη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία, δηλαδή τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, εγκαινιάζοντας έτσι την οριστική αποκατάσταση των σχέσεων ανάμεσα στις δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Τον Ιανουάριο του 1996, η Συμμαχία των Σοσιαλδημοκρατών αποχώρησε από τον κυβερνητικό συνασπισμό, εγκαταλείποντας έτσι τον πρωθυπουργό Ντρνόβσεκ με κυβέρνηση μειοψηφίας. Οι αρμονικές σχέσεις μεταξύ Σλοβενίας και Κροατίας διαταράχθηκαν τα τελευταία χρόνια λόγω της διένεξης τους για την περιοχή Πιράμ και για τον πυρηνικό σταθμό ενεργείας στο Κιρσκό, ο οποίος είχε κατασκευασθεί από την Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία για να παρέχει ενέργεια και στις δύο χώρες. Στις αρχές του 1995 μια κοινή σλοβενική-κροατική επιτροπή αποφάσισε να διαχωρίσει τη διαδικασία χάραξης των συνόρων από τις διμερείς σχέσεις, οι οποίες αναπτύσσονται κανονικά, ενώ για τον πυρηνικό σταθμό συμφωνήθηκε η ιδιοκτησία του να μοιραστεί εξίσου στις δύο χώρες. Η Σλοβενία και η Κροατία έχουν υιοθετήσει ενιαία στάση απέναντι στα κινήματα γα την αυτονομία στην Ίστρια και σε οποιαδήποτε αναθεώρηση της Συνθήκης του Όσιμο του 1975, με την οποία προσδιορίστηκαν τα σύνορα ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και την Ιταλία και με την οποία αποζημιώθηκαν οι ιταλικές περιουσίες που περιήλθαν υπό γιουγκοσλαβική κυριαρχία μετάτο 1947. Μολονότι η Σλοβενία βεβαιώνει ότι εκπλήρωσε πλήρως το χρέος της, το 1993 μερικές χιλιάδες Ιταλοί εμφανίστηκαν ζητώντας αποζημίωση από τη Σλοβενία. Τον Ιούλιο του 1994 η ιταλική κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι μέχρις ότου η Σλοβενία αποζημιώσει τους Ιταλούς υπηκόους, η Ιταλία θα εμποδίζει τις προσπάθειες της Σλοβενίας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τον Αύγουστο του 1994, η Σλοβενία κατηγόρησε την Ιταλία ότι παραβιάζει διμερείς συμφωνίες και, παρά τις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν, η Ιταλία συνέχισε να εμποδίζειτις διαπραγματεύσεις μεταξύ Σλοβενίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Μάρτιο του 1995, η νέα ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να μην εμποδίζει τις διαπραγματεύσεις Σλοβενίας -Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον Ιούνιο η Σλοβενία υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, η διένεξη με την Ιταλία είχε παρενέργειες και στο εσωτερικό του κυβερνητικού συνασπισμού στη Σλοβενία. 0 Σλοβένος υπουργός Εξωτερικών Ζόραν Τάλερ αναγκάστηκε να παραιτηθεί το Μάιο του 1996, όταν το Κοινοβούλιο υπερψήφισε πρόταση μομφής εναντίον του, κατόπιν κατηγοριών της αντιπολίτευσης για κακούς χειρισμούς στην εξωτερική πολιτική. Η Σλοβενία ήταν η πρώτη χώρα, από τις δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που υπέγραψε συμφωνία εμπορικής και οικονομικής συνεργασίας με την EOK τον Απρίλιο του 1993. Τον Ιούνιο του 1996 η Σλοβενία υπέβαλε επίσημα την αίτησή της για να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάλι πρώτη από τις δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας.Η Σλοβενία έγινε δεκτή στο Συμβούλιο της Ευρώπης το Μάιο του 1993 και το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου έγινε δεκτή ως παρατηρητής στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση. Τέλος, το Μάρτιο του 1994, η Σλοβενία ανακοίνωσε ότι θα μετάσχει στο πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την ειρήνη» του NATO.Όσον αφορά στα παλιά σλοβενικά γραπτά, αυτά περιορίζονται σε ελάχιστα χειρόγραφα, που μαρτυρούν τα στενά πλαίσια μέσα στα οποία κινήθηκε η σλοβενική πνευματική ζωή ώς τα μέσα το 16ou αι. Την εποχή της Μεταρρύθμισης εκδηλώνονται τα πρώτα δείγματα εθνικής συνείδησης με το εκτεταμένο έργο του Πρίμοζ Τρούμπαρ (1508-1586) που, εκτός από το ότι απήλλαξε τη γλώσσα από τα ξένα στοιχεία, είναι επίσης συγγραφέας του πρώτου βιβλίου που εκδόθηκε σε σλοβενική γλώσσα («Κατήχησις», 1551). Ανάμεσα στα έργα των εκκλησιαστικών συγγραφέων που είναι συνδεδεμένοι με την Αντιμεταρρύθμιση, μεγάλη σπουδαιότητα έχει για τους πολυάριθμους νεολογισμούς, που στη συνέχεια υιοθετήθηκαν σταθερά, το «Τρίγλωσσο λεξικό» (Dictionarium trilingue) του καπουτσίνου μοναχού Γιάνεζ Α. Γκάιγκερ (1667-1722). To 18o αι. μια ομάδα από Σλοβένους λόγιους, με την υποστήριξη του βαρόνου Ζίγκα Ζόις (1747-1819), προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα της εθνικής γλώσσας ανατρέχοντας στις ιδέες του Διαφωτισμού. Αλλά οι υποσχέσεις πνευματικής αναγέννησης, που δόθηκαν από τους οπαδούς του Διαφωτισμού, έγιναν συγκεκριμένες μόνο το πρώτο μισό του 19ou αι. ύστερα από τη ναπολεόντεια κατάληψη (1809) και τη διάδοση των ιδεώντης Γαλλικής Επανάστασης. Μεγαλύτερος θεωρητικός του ρομαντικού κινήματος, που αναπτύχθηκε την περίοδο αυτή, υπήρξε ο Μάτιγια Τσοπ (1797-1835: «Αγώνας για το αλφάβητο»), οι θεωρίες του οποίου χρησιμοποιήθηκαν σε όλο το έργο του μεγάλου εθνικού ποιητή Φράντσε Πρέσερεν (1800-1849). Στα τελευταία χρόνια του 19ou αι. και η σλοβενική, όπως και οι άλλες ευρωπαϊκές λογοτεχνίες, προσχωρεί στην ποίηση του ρεαλισμού, στην οποία είχε προηγηθεί ο Φραν Λέβστικ (1831-1887) με το Martin Krpan (1858). 0 Γιόσιπ Γιούρτσιτς (1844-1881), συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων και διηγημάτων αγροτικής ζωής, μπορεί να θεωρηθεί πατέρας του σλοβένικου μυθιστορήματος. Το έργο του θα μιμηθούν οι μεγαλύτεροι ρεαλιστές συγγραφείς της εποχής, ο Γιάνκο Κέρσνικ (1852-1897) και ο Ιβάν Τάβτσαρ (1851-1923). 0 σλοβένικος ρεαλισμός αποκορυφώνεται με τη μοναδική μορφή του Άντον Άσκερτς (1856-1912), επικού ποιητή της ιστορίας της χώρας του και προσεκτικού παρατηρητή της πραγματικότητας. Ανάμεσα στα τέλη του 19ou αι. και στις αρχές του 20ού, η ανάγκη να απελευθερωθεί η λογοτεχνία από τη στενή ηθογραφική θεματική των προηγούμενων αιώνων, ωθεί τους συγγραφείς να προσχωρήσουν στο ρεύμα του «μοντερνισμού», που στη Σλοβενία προσλαμβάνει συμβολικά και νεορομαντικά χαρακτηριστικά. Με τους ποιητές Ντράγκοτιν Κέτε (1876-1899), έξοχο λυρικό («Μαύρες νύχτες»), Ιβάν Τσάνκαρ (1876-1918), Γιόσιπ Moupv (1879-1901) και Ότον Ζούπαντσιτς (1878-1949), η σλοβενική λογοτεχνία εξασφαλίζει έναν αποφασιστικό διεθνή χαρακτηρισμό. Μετά τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο παίρνουν μορφή διάφοροι νέοι προσανατολισμοί’· στον εξπρεσιονισμό ανατρέχουν ποιητές όπως ο Άντον Πόντμπεβσεκ (1898) και ο Μίραν Γιάρτς (1900-1942), ενώ με τον Σρέ-τσκο Κόσοβελ (1904-1926) γεννιέται το ρεύμα της «κοινωνικής ποίησης». 0 πεζός λόγος παίζει δευτερεύοντα ρόλο, αλλά θα ξαναγυρίσει στο προσκήνιο μετά το 1930 με τον κοινωνικό (αλλά όχι ακόμα «σοσιαλιστικό») ρεαλισμό του Μίσκο Κράνιετς (1908), του Άντον Ίνγκολιτς (1907) και του Πρέζιχοβ Βόραντς (1893-1950), ενός από τους πιο δηκτικούς αφηγητές. Μετά το 1945 και στη Σλοβενία επικρατεί, για μια ορισμένη περίοδο, η αισθητική του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», αλλά μετά από λίγα χρόνια οι συγγραφείς κινούνται σε ένα πολιτιστικό κλίμα λιγότερο άκαμπτο και πιο ανοιχτό. Ανάμεσα στους ποιητές της γενιάς αυτής αναφέρουμε την «ομάδα των τεσσάρων», που παρουσιάζει σημεία επαφής με τον εξπρεσιονισμό, και αποτελείται από τους Κάγιεταν Κόβιτς (1931), Γιάνεζ Μέναρτ (1929), Τσίριλ Ζλόμπετς (1925) και Τόνε Πάβτσεκ (1928). Ανάμεσα στους διηγηματογράφους αναφέρουμε τον Ιβάν Ποτρτς (1913: «Συνάντηση», «Απροσδόκητη ζωή»), τον Μπένο Ζούπαντσιτς (1925) καιτον Μπόρις Πάχορ (1913).Στη Σλοβενία θεατρική δραστηριότητα εμφανίζεται το 17o αι., με τις σχολαστικές παραστάσεις των Ιησουιτών και, λίγο μετά, με τις παραστάσεις, στη Λουμπλιάνα, της βενετσιάνικης όπερας και μπαλέτου που εισήγαγαν τα πρότυπα ενός καινούριου θεατρικού κόσμου. Ωστόσο, με εξαίρεση την όπερα του οπαδού του Διαφωτισμού Άντον Τόμαζ Λίνχαρτ (1756-1795), το σλοβενικό θέατρο παραμένει, ώς το 1848, πάρα πολύ φτωχό και σε συγγραφείς και σε παραστάσεις. Η επανάληψη της θεατρικής δραστηριότητας είναι αναμφίβολα συνδεδεμένη με το όνομα του Φραν Λέβστικ (1831-1887) οργανωτή, μεταξύ άλλων, και του πρώτου σλοβένικου θιάσου (1867). Ενώ η συμβολή του ρεαλισμού πρέπει να θεωρηθεί ελάχιστη, με το μοντερνισμό η σλοβενική δραματουργία γνωρίζει την πιο γόνιμη περίοδο της, χάρη στο έργο διεθνούς επιπέδουτου ΙβάνΤσάνκαρ (1876-1918). Μετά τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολυάριθμοι συγγραφείς, ανάμεσα στους οποίους ο Στάνκο Μάιτσεν (που γεννήθηκε το 1888), ο Ίβο Μπρντσιτς (1912-1943) και ο Σλάβκο Γκρουμ (1901-1949), ανέπτυξαν τις υπαγορεύσεις του εξπρεσιονισμού. Ανάμεσα στους πιο σύγχρονους αναφέρουμε τον Γιόζε Κράνιτς (1904), τον Ιβάν Μπακ (1904), τον Μπράτκο Κρεφτ (1905), το σπουδαιότερο σημερινό δραματουργό, και τον Κόλε Τσάσουλε (1921).Η ποικιλία των Σλοβενικών εθίμων και παραδόσεων είναι το χαρακτηριστικό του πολιτισμού της χώρας που συνδέει τις επιδράσεις των Άλπεων, της θάλασσας και της πεδιάδας. Τα χωριά μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά υπάρχουν μερικά nou διατηρούν την παλιά μορφή τους. Τα χωριά Καρτς και τα μεμονωμένα αγροτικά σπίτια στην ορεινή περιοχή της χώρας (Βορειοανατολική Σλοβενία) χρησιμοποιούνται ακόμα από τους αγρότες. Η στέγη πολλών σπιτιών είναι φτιαγμένη από αποξηραμένα χόρτα. Στα χωριά θα μπορέσει κανείς να γευθεί τα παραδοσιακά γλυκά «gibanica», ενώ στο τραπέζι του μπορεί να έχει μια ποικιλία κρασιών (από το Κραρστ και την Ντολένσκα και την Στραγιέρσκα). Η αγγειοπλαστική είναι μια από τις παραδοσιακές δραστηριότητες των Σλοβένων και πολλοί εξακολουθούν να ασχολούνται με αυτήν. Πολλά είναι και τα παραδοσιακά φεστιβάλ με τους χορούς και τη μουσική τους, που πλουτίζουν τις επιλογές των ξένων ολόκληρο τον χρόνο (αποκριά, χριστούγεννα, πάσχα, τρύγος κ.ά.). Ορειβάτης στις Σλοβενικές Άλπεις. Ο ποταμός Σούκα. Η Σλοβενία προσφέρεται για εξτρίμ σπορ. Το κάστρο Βελένζε. Μαθητές σε μάθημα σπηλαιολογίας. Τα ιαματικά λουτρά της Σλοβενίας έχουν πάνω από 400 χρόνια ιστορίας, Άποψη της πόλης Σόλκαβα. Άποψη της Λιουμπλιάνα. Η κηποτεχνική είναι ιδιαίτερα ακμαία στη Σλοβενία. Τοπίο στην Τέρσκα. Ένα από τα μουσεία της Σλοβενίας. Οι σλοβενικές Άλπεις. Η εκκλησία Ζαβόρκα. Χειμερινά σπορ στη Σλοβενία. Η γραφική λίμνη Μπλετζ. Επίσημη ονομασία: Δημοκρατία της Σλοβενίας Συντομευμένη ονομασία: Σλοβενία Έκταση: 20.273 τ.χλμ Πληθυσμός: 1.932.917 (2002) Πρωτεύουσα: Λιουμπλιάνα Η κοιλάδα Λογκάρσκα. Οι παραδοσιακές εγκαταστάσεις στο εθνικό πάρκο του Τριγκλάβ.